Auteur Topic: ‘Eén gedachte: bloeden moet stoppen’  (gelezen 6861 keer)

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

spruitje11

  • Forumlid
  • ***
  • Berichten: 315
Gepost op: 28 oktober 2011, 22:56:54
Eén gedachte: bloeden moet stoppen’
maandag, 24 oktober 2011
 Teun ten Napel en zijn oom Jacob Hartman konden er zaterdagochtend dankbaar om glimlachen: de afloop van het ongeluk van vorige week dinsdag. Teun, wiens linkerhand bij Kramer Fish in een lintzaag terecht kwam, heeft geen pijn meer en kan zijn hand weer een beetje bewegen. Allemaal dankzij het kordate optreden van zijn held.
De heftige gebeurtenis is voor Teun een wazige plek in zijn geheugen. ,,Het gebeurde in een fractie van een seconde. Ik trok mijn hand meteen terug, maar het kwaad was al geschied. Ik trok mijn want uit en raakte buiten bewustzijn.” Daarna herinnert hij zich alleen nog zijn moeder die tegen hem praatte. Acht uur later opende hij zijn ogen in het ziekenhuis. ,,Ik keek meteen naar mijn hand en was opgelucht toen ik zag dat hij er nog aan zat.”
Hectisch
Voor zijn oom Jacob Hartman, bedrijfshulpverlener bij Kramer Fish, waren de tussenliggende uren hectisch. Hij reageerde kordaat na het zien van Teun en zijn hand. ,,De slagader was door en ik zag vooral heel veel bloed. Het enige wat ik dacht was: ‘Het bloeden moet stoppen, anders gaat hij dood’. Ik heb geen moment aan de hand gedacht.” Stelpen lukte niet meer. Er stond veel druk op de arm en het was moeilijk om hem af te knijpen. ,,Ik had geleerd om mijn duim toe te drukken, maar dat werkte niet.” Jacob hield Teun tegen de muur en gooide vervolgens zijn hele lichaamsgewicht in de strijd om de arm op twee punten af te knellen. Omdat hij niet zeker wist of 112 al was gebeld, deed hij dit ondertussen ook.
Last van de schouders
Na het arriveren van de ambulance nam een broeder het afknellen over. Hij slaagde er niet in en Jacob moest het opnieuw overnemen. Een speciale band om de bovenarm onthief de bedrijfshulpverlener later van zijn taak. ,,Op dat moment viel er een last van mijn schouders en dacht ik: ‘Het gevaar is geweken. Teun is er nog’. Ik was nog steeds niet met zijn hand bezig. Na de tijd besef je pas wat er is gebeurd. Heftig... Je vecht voor iemands leven.”
Teun is thuis en heeft geen pijn meer. Hij kan zijn hand weer een beetje bewegen en moet dat ook de hele dag doen van de artsen. ,,Ze durfden me geen garanties te geven over de toekomst. De tijd zal het leren. Wel waren ze positief dat ik mijn hand meteen kon bewegen. De dokter maakte nog het grapje dat er één voordeel kleeft aan het ongeluk: door de operatie kan ik mijn middelvinger niet meer opsteken.”
Bron: www.opurk.nl
Als je de hitte niet kunt verdragen, blijf dan buiten BHV