[Base-Aid]

Communicatie...

Het is en blijft een moeilijk onderwerp. Al te vaak lezen we dat miscommunicatie leidt tot vervelende en soms zelfs problematische situaties.

Tijdens de verschillende opleidingen tot hulpverlener word jammer genoeg bijna nooit gesproken over communicatie Met het slachtoffer. Hulpverleners gaan onderling in gesprek over het slachtoffer ipv MET het slachtoffer.

Bij niet-levenbedreigende situatie waarbij de ambulance een iets langere aanrijtijd aanhoudt leidt dit jammer genoeg vaak tot het ervaren van een "wat nu te vertellen/vragen"-moment.

Daarom deze stelling:

EHBO-opleiders moeten meer aandacht besteden aan communicatie met slachtoffers!

Ben je hier mee eens, moet dat "natuurlijk" gebeuren, of vind je dat men er reeds voldoende aandacht aan besteed!

Veel discussieer plezier!

[EHBOfan]

Veelal wordt er in EHBO cursussen nauwelijks iets met communicatie gedaan.
Wel wat oppervlakkige vragen (Bijv. ga na wat een slachtoffer mankeert) en geruststellen, maar dan houdt het ook op. Dat is te weinig om een goede eerstehulpverlening op te starten en te alarmeren. Het is dus een sterk ondergeschoven kindje.
Praten in het bijzijn over het slachtoffer is nooit goed. Overleg hoe iets aan te pakken kan natuurlijk altijd en is ook noodzakelijk bij levensbedreigende stoornissen en letsels.

Volgens het Oranje Kruis (de grootste certificeerder van EHBO diploma's in Nederland) mag ik bepaalde vragen niet meer stellen sinds de invoering van de 26 druk en wordt in een recente presentatie tbv instructeurs aangegeven dat er o.a. absoluut geen AMPLE protocol mag worden toegepast. http://www.ehbo.nl/Presentatie1.ppt pagina 6.
Oranje Kruis EHBO-ers worden nu opgeleid met een duidelijke boodschap om vooral niet verder te vragen en zullen dat in de praktijk ook niet meer durven of doen om verder te vragen omdat het niet meer mag of domweg niet is geleerd. Immers, de ambulance, de professionals zijn er binnen 15 minuten! (toch?)
Het volledig missen van vitale informatie door niet of onvoldoende uitvragen over problemen met de luchtweg, ademhaling, circulatie en bewustzijnstoornissen zal dus steeds vaker voorkomen.
Dat is zeer bedroevend, juist het internationaal gebuikte AMPLE protocol is een onmisbare communicatietool (wordt ook gebruikt in Nederland door ambulance en brandweer), waarbij juist die cruciale informatie boven water te halen is die een hulpverlening kan bevorderen en letterlijk levens kan redden.
Het aanleren en gebruik van het AMPLE protocol is wel is waar voor sommigen EHBO-ers lastig, maar eenmaal onder de knie krijg je een goed overzicht over de stoornissen en letsels van een slachtoffer en kan je je eerste aandacht richten op de echte (levensbedreigende) problemen.
En wat het allerbelangrijkste is : je kan doelgericht met de juiste informatie de ambulance en 112 alarmeren en informeren (met het MIST protocol waarin ook weer de AMPLE zit).

Met andere woorden, structureel uitvragen en handelen kunnen letterlijk van levensbelang zijn.
Als EHBO-er dien je je communicatie beperkt te houden met uitsluitend:
- de 112 alarmcentrale,
- je mede EHBO-ers,
- verwanten en/of kennissen betrokken bij het voorval,
- aanwezige politie, brandweer en ambulance.
Alle andere vormen van communicatie met anderen (lees omstanders) is een belangrijke storende factor.
Geruststellen, korte en directe vragen naar het slachtoffer volgens het AMPLE-protocol zijn de elementen die het doen.
Er zijn maar weinig EHBO organisaties die hierin wel duidelijk zijn met hun opleidingen, bijvoorbeeld FAI en LPEV die resp. SAMPLE en AMPLE hanteren.
Deze organisaties steken qua directheid en communicatie in de hulpverlening sterk boven anderen uit.

[Base-Aid]

Hierin herken ik mijn mening ook wel, AMPLE en MIST hebben zeker een toegevoegde waarde...

Echter waarop de stelling ook deels doelt is dat "Geruststellen" ook iets is wat aangeleerd kan worden... "Bedside maners" zijn belangrijk, praat met je slachtoffer niet alleen ten doele van informatiegaring echter ook ter geruststelling. De aanrijtijd van een ambulance dwingt ons bij niet spoedeisende klussen te improviserren omdat we in de opleidingen en herhaling geen aandacht besteden aan invulling van die tijd...

[Instructeur]

Voordat we het over allerlei protocollen gaan hebben. Is het niet zo dat het gewoon ontzettend lastig is om om te gaan met de medemens in nood? Je moet keuzes maken, wond verzorgen, handelingen uitvoeren en dan ook nog gaan uitleggen aan het slachtoffer wat je doet...

Het is denk ik menselijk om objectief te gaan handelen en het slachtoffer als object te gaan zien. Niet dat het juist is, let goed op!

Leuk expiriment dat ik mocht doen in mijn opleiding verpleging: ga in een rolstoel zitten en ga met een collega winkelen. Jij wordt niet meer aangeproken, je collega wel.

Of kijk maar eens in ziekenhuizen of winkels waar ouders met kinderen komen. Het kind vraagt wat, de ouder krijgt antwoord 

Ook in de dagelijkse praktijk maak ik het mee. Als vrouwelijke bevelvoerder wordt er niet tegen mij gesproken, maar tegen mijn mannelijke manschappen. Omdat dat plaatje wel klopt. Ik denk dat het met slachtoffers ook zo werkt. Ze zijn gewond, dus niet in staat om beslissingen te nemen.

En dan is jezelf dwingen om daaraan te denken een bewuste handeling die vaak wordt overgeslagen...

[Base-Aid]

En dan is jezelf dwingen om daaraan te denken een bewuste handeling die vaak wordt overgeslagen...

En dat terwijl uiteindelijk die Jan, Piet of Esmeralde, net door het feit dat je hun voornaam kent, de persoonlijke aandacht ervaren als een enorme geruststelling.